Diğerimiz geriye kaldığında,anımsamak işe yarayacaktır..

Çünkü anılar ayakta kalmamızı sağlar herzaman.Birlikte geçirdiğimiz günleri anımsa.

İkimiz birlikte her güçlüğe karşı omuz omuza..

Bu şarkının sözleri,kırık bir plak gibi hiç durmaksızın geçiyordu aklımdan.Oturduğum sandalyeden kalktım ve pencereye doğru yürüdüm.Tan yeri ağarmak üzereydi,sokak lambaları birer birer sönüyordu.Yeni bir gün başlamak üzereydi.Yaşam devam ediyordu,ama burada bu odada,yaşam son bulmak üzereydi.

Serum şişesinden çıkan tıp tıplar dışında sessizlik hakimdi odaya.Yatağa doğru yürüdüm ve ufacık kalmış,narin bedenin üzerindeki battaniyeyi düzelttim.Bir zamanlar şık bir biçimde taranan,gümüş rengi saçları okşadım.Yaşamın parmaklarımın arasından kayışını görüyordum,ama yapabileceğim hiçbir şey kalmamıştı artık.

Birinin odaya girişini işittim.Nöbet değişiyordu ve gündüz hemşiresi gelmişti.Güneş doğdu ve ilk ışıkları pencereye vurmaya başladı.Bir geceyi daha atlatmıştık.Fakat bu yeni gün neler getirecekti acaba?

Yaşamimda beni herkesten çok etkileyen insana baktım.Ona söylemek istediğim o kadar çok şey vardı ki.Hep söylemek istediğim,ama her zaman zaten bildiğine inandığım şeyler.O bilirdi, ama şu an emin olmak istiyordum bildiğinden.

Kafam çok karşıktı.Bir zamanlar bakılan benken, şimdi ona bakan ben olmuştum.Her şey o kadar çabuk oldu ki, farkına bile varamadım. Bu kadın tek başına üç çocuk büyüttü,çünkü çok genç yaşta dul kalmıştı.Bu kadın aklıma koyduğum her şeyi yapabileceğimi öğretti bana.Benimle güldü, benimle ağladı.Bir kaya gibi sağlamdı.Her zaman yanımda olduğunu hissettirdi bana.Şimdi onun yanında olma sırası bendeydi.

Kolundaki bantlara bakınca gözlerim doldu.O anda gözlerini açtı ve bana gülümsedi.Evet, gözleri.Bu bakışları çocuklarımın gözlerinde yüzlerce kez gördüm,"Korkuyorum,lütfen kimsenin canımı yakmasına izin verme" diyen bakışı.Boğazım kurudu. Artık pes etmek üzere olduğumu hissettim ama güçlü olmalıydım.

Gözlerini yumdu ve uykuya daldı yine. Sandalyeye oturdum.Kendime gelmeliydim biraz.O anda o kadar kendime odaklanmıştım ki ,soluk alış verişlerinin değiştiğini farketmedim.Soluğu giderek hafifliyordu.Hemen birini bulmak üzere odadan çıktım,zaten bildiğim şeyi onaylayacaktı hemşire de,başka ne yapabilirdi ki?

Yatağının yanına gittim ve bir zamanlar bana ait olan eli tuttum.Solugu iyice hafiflemişti. Onu sıkı sıkı tuttum. Öyle kolay kolay bırakamazdım.

Annem yavaşça gözlerini açtı. Gülümseyerek bana baktı ve fısıldadı,"SENİ SEVİYORUM" ve son nefesini verdi.

Bir süre orada öylece durdum, hareket edemedim. Kendimi çok yalnız hissediyordum. Gözlerimden yaşlar iniyordu, beni tutmasını, her şeyi her zaman yaptığı gibi düzeltmesini istiyordum."Sadece uyuyor" dedim kendi kendime, ama öyle olmadığını biliyordum.Çektiği acıları her zaman saklamayı bilen o güzel yüz şimdi huzur içindeydi.

Bitmişti. Artık yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Odadan çıktım, salona doğru yürüdüm, yaşam devam ediyordu. O şarkının sözleri geldi aklıma.

...ve o zaman anımsamak işe yarayacaktır.

çünkü anılar ayakta kalmamızı sağlar her zaman.

Birlikte geçirdiğimiz günleri anımsa.

İkimiz birlikte, her güçlüğe karşı omuz omuza.

"SENİ SEVİYORUM,ANNECİĞİM."

Bunu bildiğine eminim.

VİCTORİA A LAPİKAS